placemaking

een stad zonder mensen

Twaalf jaar geleden ben ik in de binnenstad van Zwolle komen wonen. Nadat ik een poos in het Friese verbleef, zocht ik naar wat meer reuring en koos geografisch voor deze stad. Ook wilde ik wat meer anonimiteit ervaren na een tijd in een hele kleine kern te hebben gewoond. Op dat moment had ik daar behoefte aan. Over het algemeen is de binnenstad van Zwolle niet heel hectisch. Het heeft een prettige schaal en is daardoor dynamisch op haar eigen wijze. Je krijgt hierdoor het gevoel dat je je niet hoeft te haasten zoals in de grotere steden in de Randstad. Er is wel wat verandert in de afgelopen twaalf jaar, de stad is steeds iets stadser geworden, het voelt nog steeds fijn.

In een stad zonder mensen voel ik mij anders
Op het moment dat ik deze tekst schrijf leven we voor de derde week in sociale distantiëring. Niet eerder heb ik ervaren hoe het is om van mensen afstand te houden en in je bewegingsvrijheid beperkt te zijn. Het is surrealistisch. In de binnenstad zijn deuren van de meeste panden in de stad waar horeca of retail in zit zijn gesloten. Er is helemaal geen reuring, want er zijn geen mensen.

Vorige week vrijdag, 21 maart, begon de lente en het was mooi weer. Alleen hoorde je geen geroezemoes van mensen op terrassen van Het Grote Kerkplein. De plek waar bij lekker weer mensen genieten van hun hapje en drankje bij Grandcafé Het Wijnhuis, De Beurs, Bapas, de frietzaak en bij Bella Napoli. De kletspraatjes die we met elkaar hebben op het plein of in de Papendwarsstraat met onze buren van Scholten Fietsen. En naast de koffie bij Espressobar Maling mis ik de ontmoeting met échte mensen.

Openbare ruimte
Hoe is het mogelijk dat we de openbare ruimte en plekken als zo vanzelfsprekend zijn gaan beschouwen? Overal in onze leefomgeving vind je openbare ruimte en die gebruiken we veelvuldig om er van alles te doen. Bijvoorbeeld om mensen te ontmoeten, te sporten, om van A naar B te gaan, naar de markt te gaan, evenementen te bezoeken enzovoort. Maar met zoals zoveel dingen, waarderen we de volledige waarde van de openbare ruimte pas echt als we deze niet meer mogen gebruiken. Gek idee vind je ook niet.

Hoe we verder gaan als het Coronavirus minder grip op ons sociale leven heeft? Ik ben heel erg benieuwd. Komen we tot nieuwe werkwijzen, met andere prioriteiten en alternatieve financiële modellen? Wat willen we in de toekomst nog voortzetten en wat moet echt anders? Hoe gaan we met elkaar om? Herijken we de openbare ruimte? Gaan we sociale experimenten organiseren met verschillende scenarios’ waarin we situaties nabootsen om naar een nieuwe werkelijkheid te komen? Wie het weet mag het zeggen, maar de betekenis van de openbare ruimte zal voor mij nooit meer vanzelfsprekend zijn.

Betere plekken voor mensen
Mijn werk stelt mensen altijd centraal. In mijn werk als gebiedsontwikkelaar en placemaker heb ik  fascinatie voor hoe mensen in de (openbare) ruimte bewegen ten opzichte van de bebouwde ruimte en waarom wel of niet, en de interactie die er plaats vindt.

• The City at Eye Level: Hier maken we plekken met een hoge kwaliteit waar de mens centraal staat, plekken met interactie tussen gebouw en straat. En gaat het om het creëeren van een goede ‘plint’ — actieve begane grond —.
• Placemaking: Hier transformeren we een openbare ruimte naar een fijne plek waar mensen zich thuis voelen.
• Tactical Urbanism: Lighter-quicker-cheaper acties om snel verandering in gang te zetten.

Om betere plekken te maken voor mensen, werken we het liefst samen met mensen uit meerdere vakgebieden, omdat we dan inter­disciplinair team vormen waar de beste en meest duurzame resultaten mee worden bereikt. En een stad zonder mensen, dat kun je je toch niet voorstellen?

Bron: STIPO; PPS; Gooitske Zijlstra [gooitz]

---

genereuze stad zwolle

Onlangs was Maartje ter Veen van Studio Marcha uit Groningen voor de tweede keer te gast in het Stadscafé van Club Cele. Club Cele besteed in het Stadscafé het komende seizoen aandacht aan De Genereuze Stad en we zijn vastberaden om van Zwolle een genereuze stad te maken. Hoe doe je dat dan?

botsen we wel genoeg?
Een diverse samenleving gaat niet over ‘samen’ en ‘meedoen’, maar veel eerder over botsing en ongemak. In een diverse samenleving is sprake van culturele mobiliteit – het moment dat je de ander tegenkomt en geconfronteerd wordt met het anders-zijn,” zo legt ze het uit op haar website.

Bijzondere tijden, tijd voor een nieuw systeem?!
We leven op dit moment in een rare periode. Sinds het Coronavirus ook in Nederland voor veel verwarring en onrust zorgt, is sociale distantiëring de werkelijkheid geworden. We vinden het moeilijk om eraan te wennen, maar het moet écht. Dat hebben wij nog niet eerder ervaren. Als je minimaal honderd contactmomenten per week hebt is dat wel even slikken. Transformeren we hierdoor naar een nieuwe manier van samenleven? Met een nieuwe manier van zakendoen? En dus met een nieuwe rol voor de economie? De hele grote bedrijven gaan het moeilijk krijgen nu we onze directe omgevingen en lokale economieën herontdekken. Als je hierover meer wilt weten dan raad ik je aan om bijvoorbeeld Kees Klomp op LinkedIn te volgen.

Als we fijn willen blijven leven dan moet er veel veranderen: systemen moeten om, steden en huizen moeten anders en ook ons gedrag heeft een make-over nodig. Met een open en nieuwsgierige blik heeft Maartje ter Veen onderzoek gedaan. En is haar overtuiging dat het kleine meer invloed heeft dan we doorgaans beseffen. Dat onderschrijft gooitz volledig.

Geef drie wildvreemden een compliment
Aan het eind van de avond kregen alle deelnemers een klein cadeautje van Maartje. Een kaartje met daarop een simpele opdracht om bij te dragen aan de Genereuze stad: Geef drie wildvreemden een compliment.
In de genereuze stad geven we graag complimenten, vooral aan mensen die we nog niet kennen. Probeer maar eens! Helemaal in deze tijd van sociale afstand is het fijn om iemand die je niet kent een compliment te geven!

 

Bron: Studio Marcha; Gooitske Zijlstra [gooitz]; Club Cele

---